ایرج مصداقی

در خبرها آمده است که در تاریخ هجدهم تیر ماه هشتاد و هفت انتخابات مجمع عمومی کانون نویسندگان ایران به صورت پستی برگزار گردید.

روش برگزاری انتخابات به صورت پستی به دلیل ممانعت مقامات امنیتی و اطلاعاتی جمهوری اسلامی از برگزاری مجمع عمومی در هفت سال گذشته بوده است.

نکته قابل تأمل آن که در میان ۱۵ عضو منتخب هیأت دبیران کانون نویسندگان تنها نام ۲ زن به چشم می‌خورد !

در بین ۵ عضو منتخب هیات دبیران کانون که عبارتند از ناصر زرافشان، علی‌اشرف درویشیان، فریبرز رئیس دانا، جاهد جهانشاهی و اکبر معصوم بیگی متأسفانه نام هیچ زنی دیده نمی‌شود! همچنین در میان ۵ عضو علی‌البدل کانون نویسندگان که عبارتند از محسن حکیمی، حسینعلی نوذری، رضا خندان مهابادی، فرخنده حاجی زاده و یوسف عزیزی بنی طرف، خانم فرخنده حاجی زاده به قید قرعه نفر چهارم شده است. در بین بازرسان و بازرس علی‌البدل نیز نام هیچ زنی به چشم نمی‌خورد. اما در این میان خانم منیژه نجم عراقی به سمت منشی کانون انتخاب شده است. ظاهراً از روز ازل پست منشی گری را از آن‌جایی که پر مشغله و بدون تیتر و عنوان است برای خانم‌ها کنار گذاشته‌اند و در این‌جا هم قاعده اجرا شده است. پست صندوق‌داری کانون هم به آقای علی‌رضا ثقفی رسیده است.

در چند سال گذشته در آمارها و ارقام ارائه شده از سوی رژیم و نهادهای وابسته به آن و جریانات روشنفکری‌ای که آب به آسیاب رژیم می‌ریزند، به حضور چشمگیر زنان در دانشگاه‌ها اشاره شده و روی آن مانور می‌دهند؛ در حالی که آگاهانه هیچ اشاره‌ای به وضعیت استخدامی زنانی که از دانشگاه فارغ‌التحصیل می‌شوند و موقعیت آنان در جامعه نمی‌کنند.

در سال گذشته زنان کمپین یک میلیون امضاء علیرغم سرکوب رژیم تلاش بی‌وقفه‌ای را برای احقاق حقوق خود سازمان دادند و بهای آن را به سنگینی پرداختند. ظاهراً این حقوق در کانون نویسندگان ایران هم رعایت نمی‌شود چه برسد به جامعه‌ای که بر آن ولایت فقیه، حوزه علمیه قم و دیدگاه‌های آن حاکم است. آیا غیرمنطقی است بپرسم چرا در بین هیأت دبیران مردانه کانون، جایی برای زنان نیست؟ آیا نویسنده‌ زن در ایران نیست؟

چرا کانون نویسندگان نتوانسته‌ است توجه آن‌ها را به خود جلب کند؟

چرا آن‌ها حضور در چنین کانونی را جدی نگرفته‌اند؟

جایگاه زنان در مجلس شورای اسلامی را می‌فهمم. عدم حضور آنان در هیأت رئیسه مجلس شورای اسلامی را هم درک می‌کنم؛ آیا نبایستی بین هیأت رئیسه مجلس شورای اسلامی و هیأت دبیران کانون نویسندگان فرقی باشد؟ آیا خود آقایان به چنین درکی نرسیده‌اند؟

کانونی که نمی‌تواند در میان خود زنی را به عضویت هیأت دبیران انتخاب کند، به عنوان یک جریان روشنفکری چه دردی را می‌ تواند از جامعه خمینی گزیده ایران دوا کند؟

شاید ادعا کنند کار ما مبارزه با سانسور است. آن وقت این سؤال مطرح می‌شود آیا در رژیم جمهوری اسلامی زنان به طور کلی سانسور نشده‌‌اند؟

وقتی در میان اعضای هیأت دبیران کانون زنی دیده نمی‌شود چگونه می‌توان از حق آزادی بیان زنان در جامعه سخن گفت و به آن باور داشت؟

اگر از فردا نمایندگان رژیم در نهادهای بین‌المللی برای توجیه زیرپا گذاشتن حقون زنان ایرانی به ترکیب کانون نویسندگان و داعیه‌هایش اشاره کردند، چه کسی جوابگو خواهد بود؟

وقتی زنی نمی‌تواند عضو هیأت دبیران کانون نویسندگان شود، وقتی با قرعه نفر چهارم علی‌البدل هیأت دبیران می‌شود، آیا می‌شود به دولت احمدی‌نژاد خرده گرفت که چرا زنی در میان اعضای کابینه نیست؟

در چنین شرایطی اگر من به جای خانم فرخنده حاجی زاده بودم حتماً استعفا می‌دادم تا مبادا زینت‌المجالس آقایان شوم.

به نظر من وجود چنین کانونی با چنین ترکیبی بیش از هر چیز دست رژیم را برای توجیه طرح‌های زن ستیزانه‌اش باز خواهد کرد.

ایرج مصداقی

۲۲ تیر ۱۳۸۷

Irajmesdaghi@yahoo.com